Kafam karmakarışık. Nasıl izah edebilirim bilmiyorum. Yaşlanıyorum işte..
Haftalar amaçsızca birbirini kovalıyor. Halbuki ne hayallerim var(dı). Artık onları bile hatırlayamıyorum. Bazen Rafet El Roman dinlerken çoşuyorum, "Hadi tekrar ayağa kalk ve çabala. 'umut'lan yeniden. Evet aradığım kelime "umut" galiba. Benim artık hiç bir şeyden umudum yok.
Umut, bambaşka bir şey. İçimizdeki tek hazine.Yaşlandıkça içimizdeki umut eksilip dışımızdaki meta artıyor. Araba, ev, iş, para, ünvan...
İmkansızlıklar içinde hem daha mutlu hem de daha umutluydum. Beş parasızken yani. Azimli ve inatçı biriydim 20' li yaşlarımda. Tuttuğumu koparırdım. Öz güvenim zirve yapmıştı. Herkes de de böyle mi acaba. 20' li yaşlar böyle mi geçmiş. Bilmiyorum.
Neyse kafam darmadağın durumda. İzah edemiyorum...
U'lu mutsuzum. Umutsuzum.
